Belə deyilmişik əvvəllər. Düzü, görməmişəm, eşitmişəm – mən doğulmamışdan bir il, para il qabağadək Azərbaycanda insanlar başqa cürmüş.

Ulkər BƏKİRLİ

Deyilənə görə, qonşu kəndə əsgər meyiti gətiriləndə bütün ətraf kəndlərdə uşaqlı-qocalı hər kəs aylarla bu barədə danışarmış. Analar özlərinə gəlməzmiş. Gəlinlər oğlan doğmaq istəyərmişlər ki, körpəyə onun adını qoysunlar. Uşaqların “dava-dava” oyunu belə o əsgərlə bağlı olarmış, “o əsgər mən olacam” deyərmişlər. Kənddə təzə tikilən bulağa camaat mütləq həmin əsgərin adını qoyarmış. Həmin əsgər hər kəsin əzizinə çevrilər, hər kəs onu öz doğması kimi anar, öz doğması kimi sevərmiş.

Onda sevgidolu olmuşuq. Müəllimi, həkimi, əsgəri, sürücünü, xadiməni – məşğuliyyətindən və vəzifəsindən asılı olmayaraq hər kəsi sayar, sevərmişik. Özü də milli mənsubiyyətindən asılı olmayaraq. Birimizin dərdi hamının dərdiymiş. Hər kəs bir-birinin halına yanar, sevincini bölüşərmiş.

Mənim gördüyüm Azərbaycanda bütün bunlar gülməli səslənir. Çünki indiki Azərbaycanda pulu olmayan şagirdi kollektivlə birlikdə şəkil çəkdirməyə qoymurlar. Çünki indiki Azərbaycanda xəstəxanada yiyəsi gəlməyənə qədər xəstəyə ağrıkəsici belə vurmurlar. Çünki indiki Azərbaycanda mağazada görkəmindən kasıb olduğu bilinən alıcının sualına cavab vermirlər. Niyə?..

Allahın var günü mən, elə siz də bu “niyə”ylə üz-üzə gəlirik. Əslində, şəhər nəqliyyatından istifadə eləyənlərin hamısı bu mənzərəylə tanışdır – sürücülər həm öz aralarında, həm də sərnişinlərlə, sərnişinlər də həm onlarla, həm öz aralarında əbədi bir savaş halındadırlar, burda insanların bir-birini görməyə gözü yoxdur. Sürücülər daha çox sərnişin “ovlamaq” üçün qaza basıb digərlərini qabaqlamağa çalışır, biri o birinin yolunu kəsib ona mane olmağa çalışır və yolun bir yerində bu səssiz-silahsız duel “yağlı-buğlu” sözlərə çevrilib bir avtobusdan o birinə tuşlanır. Sərnişinlər deyinməyə, sürücüyə təpinməyə başlayırlar, o isə çəmkirib “Mən plan verməliyəm eeee!” deyir və “repertuarına” heç bir dəyişiklik eləmədən yoluna davam edir.

Ayaq üstə olan sərnişinlər ikiqat stress keçirirlər, çünki onlar həm də yer tapıb otura bilmiş sərnişinlərə qarşı qəzəblidirlər və nə sürücüyə, nə də oturanlara güc gələ bildiklərindən hikkələrini yanlarında duranlardan çıxarırlar. Amma problem oturub-oturmamaqda deyil əslində, çünki təkcə avtobuslarda yox, dükan-bazarda, küçələrdə, idarələrdə, ümumiyyətlə, “ictimai” dediyimiz hər yerdə hər kəs ən kiçik fürsətdə başqalarını sancmağa, hətta təhqir eləməyə hazırdır…

Demək olar ki, hər gün ölüm xəbəri alırıq ordudan. Və uzağı 10 dəqiqə sonra bu barədə artıq düşünmürük. İnsanların şəxsi problemləri o qədər çoxdur ki, başqalarının dərdini çəkməyə hövsələ qalmayıb heç kəsdə.

Ola bilsin, mən şişirdirəm. Amma məncə, bir soydaş, vətəndaş ya da sadəcə insan olaraq bir-birimizi sayıb-sevsək bir çox problemi həll etmək daha asan olar. Əgər bir-birimizə sevgiylə yanaşsaq bir-birimizin halına yanmağı, bir-birimizi qorumağı da bacararıq. Sevgisizlik dözümsüzlükdür, təklikdir, ayrılıqdır, sevməyi öyrənsək, həm də güclənərik.

Düzdür, bütün insanların bir-birini sevməsi mümkün deyil. Amma biz sevilməsi mümkün olan insanları, hətta sevilməsi zəruri olan insanları da sevməyi unutmuşuq. Bəlkə bilərəkdən unutdurublar bizə. Unutdurublar ki, bir gün özümüzü də unudaq. Unudaq ki, insanıq və sevməyi bacarmaq bizim ən vacib keyfiyyətlərimizdən biridir…

Etiraf edim ki, mən özüm indi-indi sevməyi öyrənməyə başlamışam. Hələ ki, alınmır, yoruluram, bezirəm. Bəzən fikirləşirəm ki, heç nə alınmayacaq…

İnsanları sevən birisi o gün mənə “Mərhəmət hissini anlamağa çalış, sevgi mərhəmətdən başlayır. Mərhəmət – insanlara qayğıyla yanaşmaq, onlara kömək əli uzatmaq, onları olduqları kimi qəbul eləmək, onların yanlışlarını, qüsurlarını bağışlaya bilmək deməkdir” dedi.

Mən mərhəmətli olmağa borcluyammı? Bu barədə çox düşündüm. Sonra da hissimdəki, ağlımdakı Tanrını düşündüm. Anladım ki, mən onu ilk növbədə mərhəmət olaraq dərk etmişəmmiş. Bəndələrdən ümidim kəsilib “İlahi, barı sən kömək ol” deyə Tanrıya üz tutanda onun mərhəmətinə güvənirəmmiş.

Onu da düşündüm ki, Tanrı insanı ali məxluq olaraq yaradıb. Yaradan sahib olduğu simadan bir tikə də bizə bağışlayıb. Bu isə o deməkdir ki, hər birimiz mərhəmətli ola bilərik. Çətindirsə, bacarmırıqsa, ən azı hər kəslə ədəb-hörmət çərçivəsində davranmağa cəhd edə bilərik. Çünki sevgi mərhəmətdən başlayırsa, mərhəmət də insanların şəxsiyyətinə hörmət etməkdən, onlara sayğı göstərməkdən başlayır.

Biz insanlara hörmət eləməyi öyrənsək, bir gün mütləq onları sevəcəyik…

www.sumqayitxeber.com